kultura łużycka - kultura epoki brązu rozwijająca się na terenie Łużyc, Polski, pn. Moraw i Słowacji od 1300 do 300 r. p.n.e.; podstawę gospodarki ludności stanowiła żarowa uprawa ziemi i chów zwierząt oraz rybołówstwo, łowiectwo i zbieractwo; ponadto wysoki poziom osiągnęło garncarstwo oraz metalurgia brązu; organizacja społeczna opierała się na ustroju patriarchalno-rodowym z podziałem na plemiona i starszyznę plemienną; ludność początkowo zamieszkiwała niewielkie osady otwarte, ale na przełomie II i I tysiąclecia p.n.e. pojawiły się wielkie osiedla warowne o planowej zabudowie wewnętrznej, będące centrami władzy plemiennej oraz ośrodkami produkcyjno-handlowymi - np. Biskupin; typowymi dla kultury łużyckiej pochówkami były pochówki ciałopalne; na przełomie VI i V w. p.n.e. nastąpił najazd Scytów, który spowodował znaczny regres gospodarczy, w III w. p.n.e. doszło do całkowitego upadku gospodarczego i kulturowego kultury łużyckiej, a na teren Polski napłynęli Celtowie.