Sosnkowski Kazimierz (1885-1969) - generał Wojska Polskiego; był bliskim współpracownikiem Józefa Piłsudskiego - przed I wojną światową należał do Organizacji Bojowej Polskiej Partii Socjalistycznej, oraz był współorganizatorem Związku Walki Czynnej i zastępcą komendanta głównego Związku Strzeleckiego; w czasie I wojny światowej był zastępcą dowódcy (przejściowo dowódcą) I Brygady Legionów Polskich; w 1917 r. został zastępcą szefa Departamentu Wojskowego Tymczasowej Rady Stanu, ale w wyniku tzw. kryzysu przysięgowego został uwięziony przez Niemców w Magdeburgu; po uwolnieniu w 1918 r. wstąpił do Wojska Polskiego; jako wiceminister spraw wojskowych przeprowadził unifikację różnych formacji wojskowych i rozbudowę Wojska Polskiego; podczas wojny polsko-bolszewickiej (1920-21) dowodził Armią Rezerwową.

W latach 1920-1924 był ministrem spraw wojskowych; podczas zamachu majowego był dowódcą Okręgu Wojskowego VII w Poznaniu, a po zamachu majowym został inspektorem armii oraz przewodniczącym Komitetu do Spraw Uzbrojenia i Sprzętu.

Podczas kampanii wrześniowej koordynował działania oddziałów polskich w Małopolsce, a od 10 IX dowodził Frontem Południowym.

Po klęsce wrześniowej przedostał się do Francji; na emigracji piastował wysokie stanowiska: w okresie od IX 1939 do VII 1944 r. był zastępcą prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, od IX 1939 do VII 1941 r. wicepremierem i ministrem stanu w rządzie Władysława Sikorskiego oraz przewodniczącym Komitetu Ministrów dla Spraw Kraju, a od 1939 do 1940 r. Komendantem Głównym Związku Walki Zbrojnej; jako przeciwnik porozumienia ze Związkiem Radzieckim ustąpił z rządu po podpisaniu układu Sikorski-Majski; po śmierci gen. Władysława Sikorskiego w VII 1943 r. został Wodzem Naczelnym Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie - został zdymisjonowany 30 IX 1944 r. na skutek swojej gwałtownej reakcji na bierność aliantów wobec walczącej Warszawy.